فلسفه ماه رمضان در سیره ثامن‌الائمه(ع)

امام هشتم شیعیان، امام رضا (ع) در آستانه ماه مبارک رمضان اهل بیت خود را نزد خودشان جمع کرده و تأکید داشتند که خود را برای این ماه آماده کنند و نخستین نکته‌شان نیز روزه‌داری برای اتصال به ماه مبارک رمضان برای کسب درجات معنوی بود.
امام رضا (ع) به نقل از علی (ع) و ایشان هم به نقل از رسول خدا (ص) درباره ماه رمضان فرمودند: من تلافیه (شهر رمضان) آیة من القرآن، کان له مثل أجر من ختم القرآن فی غیره من الشهور ...؛ هر کس یک آیه از قرآن کریم را در این ماه تلاوت کنند نظیر آن است که تمام قرآن را در ماه‌های دیگر تلاوت کرده است، خوبی‌ها در ماه رمضان پذیرفته شده و بدی‌ها بخشیده می‌شود، و اگر به چهره برادر مؤمن خود لبخند بزند، در قیامت وی نیز بر چهره او لبخند می‌زند و او را بشارت بهشت می‌دهد.
ایشان در این باره می‌افزایند که هر کس در این ماه مؤمنی را کمک کند، خداوند قدم‌های او را در پل صراط محکم می‌کند، و هر کس در این ماه از غضب خود را باز دارد خداوند به او در روز قیامت کمک خواهد کرد، اگر فردی مظلومی را کمک کند خداوند او را در دنیا و آخرت کمک می‌کند.
امام رضا (ع) در حدیث دیگری می‌فرمایند: «فلم امروا بالصوم؟ قیل لکی یعرفوا الم الجوع والعطش، فلیستدلوا علی فقر الآخرة، ولیکون الصائم خاشعا ذلیلاً مستکینا مأجورا محتسبا عارفا صابرا علی ما اصابه من الجوع والعطش، فیستوجب الثواب مع ما فیه من الانکسار عن الشهوات ولیکون ذلک واعظا لهم فی العاجل، و ...»: اگر بپرسند چرا روزه واجب شده است؟ پاسخ آن است که درد گرسنگی و تشنگی را بدانند و از این راه پی به فقر و بی‏زاد و توشه بودن آخرت ببرند، و برای اینکه روزه‌دار بر اثر ناراحتی که از گرسنگی و تشنگی برایش پیش آمده فروتنی کند و کوچکی کند و نیازمندی نشان دهد تا اجر ببرد و به حساب آورد کار خویش را و بشناسد و پایداری و مقاومت کند بر آن.
و از این جهات مستحق اجر شود، با آنچه که در آن است از قبیل جلوگیری از طغیان شهوات و کنترل هواها و اینکه موجب عبرت و موعظه‏‌ها باشد برای آنها در این دنیا، و تمرینی باشد برای انجام تکالیف، و راهنمایی باشد برای آنها در عالم دیگر، و بشناسند شدت مشکلات فقرا و بینوایان را در دنیا، و آنچه را که خداوند در اموالشان برای مساکین و تهیدستان واجب کرده ادا کنند.
در این حدیث شریف امام رضا(ع) فلسفه وجوب روزه را بیان کردند، علاوه بر بعد اخروی که یادآوری گرسنگی و تشنگی روز قیامت بود، توجه به مشکلات فقرا و بینوایان هم وجود داشت.
در جایی دیگر امام رضا (ع) چنین می‌‏فرماید: «انما امروا بالصوم لکی یعرفوا الم الجوع والعطش فیستدلوا علی فقر الآخرة» مردم به انجام روزه امر شدند تا گرسنگی و تشنگی را بفهمند و به واسطه آن فقر و بیچارگی آخرت را درک کنند.
همچنین امام رضا (ع) می‌فرماید: کانَ أمیرُ المؤمنینَ علیه السلام لایَنامُ ثلاثَ لیالٍ : لَیلةَ ثلاثٍ وعِشرِینَ مِن شَهرِ رَمَضانَ ، ولَیلةَ الفِطرِ ، ولَیلةَ النِّصفِ مِن شَعبانَ ، و فیها تُقسَمُ الأرزاقُ والآجالُ وما یَکونُ فی السَّنَةِ؛ امیرالمؤمنین (ع) سه شب را نمى‏‌خوابید : شب بیست و سوم ماه رمضان ، شب عید فطر و شب نیمه ماه شعبان ؛ در این شبها، روزی‌ها تقسیم و مدّت عمر و هر آنچه در آن سال رخ خواهد داد ، تعیین مى‏‌شود.
محدث نوری از کتاب فقه‌الرضا در باب روزه آورده است که امام رضا (ع) فرمود: و أکثر فی هذا الشهر المبارک من قراءة القرآن والصلاة علی رسول الله؛ در این ماه شریف قرآن زیاد بخوان و فراوان بر رسول خدا صلوات و درود بفرست.

 
پی نوشت ها:
-فقه‌الرضا
-عیون اخبارالرضا
-بحارالانوار
-وسایل الشیعه
منبع:فارس

مناجات ماه شعبان سرشارازمعارف عالى‌ است

آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب در یادداشت خود پیرامون مناجات شعبانیه فرموده اند: مناجات مأثوره‌ى ماه شعبان - که روایت شده اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) بر آن مداومت داشتند - یکى از دعاهایى است که لحن عارفانه و زبان شیواى آن، با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالى‌یى همراه است که نظیر آن را در زبانهاى معمولى و محاورات عادى نمى‌توان یافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نیست.

در ادامه متن کامل یادداشت معظم له را که دفتر حفظ و نشر مقام معظم رهبری درباره مناجات شعبانیه با نشر داده است:

بسم‌الله الرحمن‌الرحیم

دعا، وسیله‌ى مؤمن و ملجأ مضطر و رابطه‌ى انسان ضعیف و جاهل با منبع فیاض علم و قدرت است، و بشر بى‌رابطه‌ى روحى با خدا و بدون عرض نیاز به غنى بالذات، در عرصه‌ى زندگى سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛ «قل ما یعبؤا بکم ربىّ لولا دعاؤکم»۱.

بهترین دعا آن است که از سرمعرفتى عاشقانه به خدا و بصیرتى عارفانه به نیازهاى انسان انشا شده باشد، و این را فقط در مکتب پیامبر خدا (صلّى‌اللَّه‌علیه واله‌وسلّم) و اهل‌بیت طاهرین او - که اوعیه‌ى علم پیامبر(ص) و وراث حکمت و معرفت اویند - مى‌توان جست. ما بحمداللَّه ذخیره‌یى بى‌پایان از ادعیه‌ى مأثوره‌ى از اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) داریم که انس با آن، صفا و معرفت و کمال و محبت مى‌بخشد و بشر را از آلایشها پاکیزه مى‌سازد.

مناجات مأثوره‌ى ماه شعبان - که روایت شده اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) بر آن مداومت داشتند - یکى از دعاهایى است که لحن عارفانه و زبان شیواى آن، با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالى‌یى همراه است که نظیر آن را در زبانهاى معمولى و محاورات عادى نمى‌توان یافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نیست. این مناجات، نمونه‌ى کاملى از تضرع و وصف حال برگزیده‌ترین بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبى است. هم درس معارف است، هم اسوه و الگوى عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.

مناجاتهاى پانزده‌گانه که از امام زین‌العابدین حضرت على‌بن‌الحسین (علیه‌السّلام) نقل شده، گذشته از خصوصیت بارز دعایى مأثور از اهل‌بیت (علیهم‌السّلام)، این مزیت را داراست که به مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجاتها را انشا فرموده است.

خداوند به همه توفیق استفاضه و خودسازى به برکت این کلمات مبارک را عنایت فرماید.

آمین.
۶۹/۱۰/۱

<sub>ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشت:

۱. قُلْ مَا یَعْبَؤُاْ بِکُمْ رَبِّی لَوْلا دُعَآؤُکُمْ فَقَدْ کَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ یَکُونُ لِزَاماً. بگو: اگر دعای شما نباشد، پروردگار من برای شما وزن و ارزشی قائل نیست (زیرا سابقه‏ی خوبی ندارید). شما حقّ را تکذیب کرده‏اید و به زودی کیفر تکذیبتان دامن شما را خواهد گرفت. سوره مبارکه فرقان آیه۷۷
منبع:بنیاد دعبل</sub>

بعضی ها دعا را دست کم می گیرند +صوت جلسه

نکاتی از سخنان آیت الله فاطمی نیا را بخوانید؛

_ صحیفه سجادیه کتابی است که تمام حروف و کلماتش از میان دو لب معصوم بیان شده است. این یک میراث نورانی است که در میان ما گذاشته شده است. ما ابتدا باید بصیرت در مورد کتاب پیدا کنیم و آن را بخوانیم. قرآن را وقتی به دست می خوانیم می دانیم کتاب الهی است که خیلی مهم است.

_ صحیفه سجادیه در اصل 64 دعا بوده که ده دعا از این کتاب گم شده است که فقط امام زمان می دانند این دعاها کجا هستند. یک مستدرک برای صحیفه سجادیه را شیخ عاملی و دیگری را شیخ عبدالله بهرانی نوشته و دیگری میرزا عبدالله اصفهانی افندی که مرد بزرگی بودند. چهارمین را حاج آقا نوری طبرسی و پنجمین را علامه سید حسین امین جبل عاملی نوشته است.

_ دعاهای روز که منسوب به حضرت سجاد است، مضامین خوبی دارد ولی این ها را نمی شود به قاطع گفت که از امام سجاد می باشد.

_ بدان که صحیفه شریفه یک اثر باقیمانده از عطر الهی و کلام نبوی می باشد و قفسی از نور رسالت است و عطری از باغ های امامت می باشد. حتی بعضی از عارفین گفتند که این صحیفه مانند کتاب آسمانی است. بزرگان و علما و قدما دو لقب به صحیفه دادند که بعضی ها گفتند زبور اهل بیت و انجیل اهل بیت نامیده شده است.

_ مرحوم آیت الله مرعشی نجفی یک صحیفه برای شیخ طنطاوی مصری فرستادند. شیخ طنطاوی به عنوان یک مفتی اعظم مصر یک جواب نوشته که جناب آیت الله مرعشی من صحیفه را دریافتم و احساس بدبختی کردم که چرا به این سن رسیدم صحیفه را ندیدم.هر چه فکر کردم کلام خالق نیست و کلام مخلوق هم نیست. از کلام مخلوق بالاتر است.

_ در سوره مبارکه جن می خوانیم که جن ها حرف می زنند و می گویند که قرآن را که شنیدیم عجیب بود و از این به بعد مشرک نخواهیم بود.

_ صحیفه سجادیه کامله است. علت این که لقب کامله که به صحیفه دادند این است که نزد شیعیان یمن هم صحیفه ای هست اما صحیفه ما چون کامل تر است به این دلیل این لقب را دادند. برنامه ما سیری در صحیفه سجادیه است تا از هر دعا باید بهره ای ببریم.تا جو نورانی صحیفه به دست ما بیاید.

_ در دعای مکارم ایشان بیانی دارد که شنیدنی است. بعضی ها دعا را دست کم می گیرند. خداوند همه نیازها را می دهد اما بر زبان آورن حاجت مستحب است و یک حال معنوی به انسان می دهد. ما اسرار خدا را نمی دانیم. در حدیث آمده است که نزد خدا درجه ای است که به آن درجه کسی نمی رسد مگر با دعا و هیچ چیز جای آن را نمی گیرد.

_ ما و انسان های قبل از ما یک طوری باب کردیم که درخواست را فقط دعا می دانیم. دعا همه اش به درخواست نیست. اگر حاجت داریم و گرفتاری داریم  از ته قلب دعا کنیم. دعا در لغت به معنای ندا است و به معنای رها شدن به سوی خداوند متعال است و طلب رحمت از خدا می باشد.طلب اگر از بالا باشد امر است و اگر از پایین باشد درخواست است.

_ خیر در دست خداست. دعا را با تمام وجود بخوانید. رب العالمین همه چیز را می داند. در قرآن آمده است که درخواست نبوده و فقط تمجید و تعریف بوده است.

صوت جلسه

منفور بودن و محبوب بودن کار خداست...

آیت الله ضیا‌ءآبادی در دیدار با نمایندگان رسانه‌های معارفی در مسجد علی‌بن الحسین(ع) دربندگفت: من در مورد تخصص شما اطلاع خاصی ندارم، اما در قرآن شغل معینی منظور نیست و هر کار نافعی توصیه شده است و آنچه شرط دینی هر کاری است، تقواست. فرد می‌خواهد تاجر، زارع و یا سیاسی باشد، فرقی نمی‌کند و باید تقوا داشته باشد.

وی ادامه داد: کار بی‌تقوا ارزش ندارد و فرقی نمی‌کند فرد منبری، زارع و ... باشد. کار ممکن است از لحاظ دنیایی ارزش داشته باشد، اما خدا چه می‌گوید؟ خدا می‌فرماید «...إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ ...: در حقیقت ارجمندترین شما نزد خدا پرهیزگارترین شماست.» (حجرات، 13) منظور خداوند افقه یا اعلم بودن نیست بلکه اتقی بودن است. از این رو در همه کارها تقوا منظور است.

این استاد اخلاق با بیان اینکه در دین ما کار خاصی منظور نیست، گفت:  قرآن می‌فرماید «... وَاتَّقُواْ اللّهَ وَیُعَلِّمُکُمُ اللّهُ...: و از خدا پروا کنید، و خدا (بدین گونه‏) به شما آموزش مى‌‏دهد.» (بقره، 282) مراد قرآن از علم‌آموختن، آموزش سواد نیست و این نور است که منظور نظر الهی است. خدا می‌گویند من به کسی که متقی است نور می‌دهم. مراد خدا از دادن علم سواد عادی نیست، ما باسواد در عالم زیاد داریم، هم دانشگاهی و هم حوزوی؛ اما آنکه خدا در دلش نور تقوا نهاده منظور است.

اعمال شب و روز اول ماه رجب المرجب

اواخر ماه رجب خدمت امام صادق(ع) رسیدم. وقتی نظر مبارک آن حضرت بر من افتاد، فرمودند: آیا در این ماه روزه گرفته‏‌اى؟ گفتم: نه و الله اى فرزند رسول خدا.
فرمودند آنقدر ثواب از تو فوت شده است که قدر آن را به غیر از خدا کسى نمى‌‏داند. به درستى که این ماهى است که خدا آن را بر ماه‌هاى دیگر فضیلت داده و حرمت آن را عظیم نموده و گرامی داشتن روزه دار را در این ماه بر خود واجب گردانیده است.
پس گفتم اگر در باقیمانده این ماه روزه بدارم آیا به بعضى از ثواب روزه‌‏داران آن نائل مى‏‌شوم؟
امام فرمودند: اى «سالم» هر کس یک روز از آخر این ماه را روزه بدارد خدا او را از شدت سکرات مرگ ایمن گرداند و از هول بعد از مرگ و از عذاب قبر نجات دهد.
و هر کس دو روز از آخر این ماه را روزه بگیرد از پل صراط به آسانى بگذرد و هر کس سه روز از آخر این ماه را روزه بگیرد از ترس بزرگ روز قیامت و از شدت‌ها و هول‌هاى آن روز ایمن گردد و برات بیزارى از آتش جهنم به او عطا کنند.»*
امام صادق (ع) از رسول خدا روایت کردند که: «ماه رجب ماه استغفار امت من است پس در این ماه بسیار طلب آمرزش کنید که خدا آمرزنده و مهربان است و رجب را «أصب» مى‏گویند زیرا رحمت خدا در این ماه بر امت من بسیار ریخته مى‏‌شود. پس بسیار بگویید: «أَسْتَغْفِرُ اللهَ وَ أَسْأَلُهُ التَّوْبَةَ.»

اعمال شب و روز اول ماه رجب
شب اول ماه رجب شب بسیار شریفى است و در آن مستحب است:

- دعای هلال ماه رجب
اللَّهُمَّ أَهِلَّهُ عَلَیْنَا بِالْأَمْنِ وَ الْإِیمَانِ وَ السَّلامَةِ وَ الْإِسْلامِ رَبِّى وَ رَبُّکَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ.
و از حضرت رسول صلى الله علیه و آله منقول است که چون هلال رجب را مى‏دیدند این دعا را می خواندند:
 «اللَّهُمَّ بَارِکْ لَنَا فِى رَجَبٍ وَ شَعْبَانَ وَ بَلِّغْنَا شَهْرَ رَمَضَانَ وَ أَعِنَّا عَلَى الصِّیَامِ وَ الْقِیَامِ وَ حِفْظِ اللِّسَانِ وَ غَضِّ الْبَصَرِ وَلا تَجْعَلْ حَظَّنَا مِنْهُ الْجُوعَ وَ الْعَطَشَ.»

- غسل.
حضرت رسول اکرم (ص) فرموده‌اند: هر کس ماه رجب را درک کند و اول و وسط و آخر آن ماه را غسل نماید، از گناهان خود پاک می‌شود مانند روزى که از مادر متولد شده است.

- زیارت امام حسین (ع)
- نماز مخصوص شب اول ماه رجب

- بعد از نماز مغرب در صورت توان بیست رکعت، یعنی ۱۰ تا نماز دو رکعتی بخواند تا خود و خانواده و مال و زندگی اش از بلاها محفوظ بماند و از عذاب قبر در پناه باشد.

- بعد از نماز عشاء مستحب است دو رکعت نماز خوانده شود:
در رکعت اول حمد، یک مرتبه سوره «انشراح» و سه مرتبه سوره توحید.
در رکعت دوم حمد، یک مرتبه سوره «انشراح»، یک مرتبه سوره توحید و ناس و فلق خوانده شود.
بعد از نماز، سى مرتبه لا إِلَهَ إِلا اللهُ بگوید و سى مرتبه صلوات بفرستد تا خداوند گناهان او را بیامرزد مانند روزى که از مادر متولد شده است.

اعمال روز اول رجب
- روزه.
روایت شده که حضرت نوح (ع) در این روز به کشتى سوار شد و به کسانى که همراه او بودند امر فرمود روزه بگیرند که هر کس این روز را روزه بگیرد، آتش جهنم یک سال از او دور شود.
- غسل
- زیارت امام حسین (ع)
از امام جعفر صادق (ع) روایت شده است که هر کس امام حسین (ع) را در روز اول رجب زیارت کند، خداوند او را بیامرزد.
(کسی که توانایی زیارت مرقد شریف حضرت سیدالشهدا (ع) را ندارد؛ هر جایی که باشد دست بر سینه بگذارد و سه مرتیه بگوید: صلی الله علیک یا اباعبدالله تا در زمره زائران حضرتش قرار گیرد. ان شاءالله)
اذکار و ادعیه بسیاری برای روزهای این ماه شریف ذکر شده است مثل ذکر شریف لااله الالله، استغفرالله، صلوات و ... که ان شاء الله در مطلب بعدی به شرح آن خواهیم پرداخت.

 

پی نوشت:
(مفاتیح الجنان / بخش اعمال ماه رجب)
منبع:سبک زندگی

وظیفه نمازگزار وقتی به او سلام می کنند

ممکن است نمازگزار در شرایط خاصی قرار گیرد که باید نحوه عمل متناسب با آن شرایط را بداند، یکی از ین شرایط زمانی است گه به او سلام می شود...

محمّد بن مسلم از امام باقر (ع) سؤال کرد: آیا شخص مى‏تواند بر جمعى که در حال نماز هستند سلام کند؟ آن حضرت (ع) فرمودند: «هر گاه مسلمانى بر تو سلام کرد در حالى که تو در نماز بودى، پس به او سلام کن و چنین مى‏گوئى: «السّلام علیک» یعنى رحمت الهى و سلامت بر تو باد، و با انگشت خود به او اشاره کن. (که بفهمد جواب او را داده‏اى).»

عمّار ساباطى از امام صادق (ع) در مورد سلام کردن بر نمازگزار سؤال کرد، آن حضرت (ع) فرمودند: «هر گاه کسى از مسلمانان بر تو سلام کرد و تو در نماز بودى به او جواب بده به نحوى که خود تو و او آن را بفهمید یعنى آهسته جواب بده، و صدایت را بلند نکن.»

و منصور بن حازم از امام صادق علیه السلام روایت کرده که فرمودند: «هر گاه کسى سلام کند بر شخصى که مشغول نماز است، جواب سلام او را آهسته می گوید، به همان نحو که او سلام کرده است.»

امام باقر (ع) فرمودند: «عمّار یاسر بر رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله در حالى که نماز می خواند سلام کرد، و آن حضرت (ص) به او جواب سلام داد، آنگاه امام باقر (ع) فرمودند: «همانا سلام اسمى از اسماء خداوند عزّ و جلّ است.»

 

 

ظایف سیاسى واجتماعى منتظران امام مهدی

امام مهربانم ! شما را به ولایت جد بزرگوارتان ؛ امیرالمؤمنین ، شما را به غربت خودتان ، به هر آنچه واسطه ی فیض زمین و آسمان بین خود و خدایش دارد، دعا بفرمایید بر سر آنانی که به جرم عشق به مولا علی علیه السلام مورد نفرت ، عداوت، حقد و کینه اهل باطل قرار گرفته اند و هر روز و هروز دایره ی مظالم دنیا بر آنان تنگ تر می شود، خدای حکیم منت نهد و ظهور اعظمتان را رقم زند که فلاح قرنها مظلومیت شیعه است.

اللهم بحق ولیک عجل لولیک الفرج...

وظایف و بایسته‌هاى سیاسى و اجتماعى منتظران امام مهدی (عج)

مبارزه و امر به معروف و نهى از منکر

علاقه‌مندان و یاوران حضرت مهدى(عج)، هیچ‌گاه نباید سیره و روش پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم و اهل بیت او را فراموش کنند؛ بلکه باید همواره آن را در نظر داشته و آماده پیوستن به قیام جهانى حضرت مهدى (عج) باشند و در عین‌حال خود علیه ظلم و ستم و فساد، مبارزه کنند.
  رسول گرامى اسلام فرمود:
«همواره گروهى از امت من تا روز رستاخیز، پیروزمندانه در راه حق نبرد مى‌کنند».

حق‌خواهى و حق‌مدارى

تاریخ، صحنه حضور و نزاع دو گروه حقّ و باطل و دو اندیشه طغیان‌گرى و حق‌گرایى است؛ راه حقّ و صلاح، راه پیامبران و صالحان و راه باطل و کفر، راه شیاطین و سردمداران زر و زور و تزویر است. این دو گروه و نبرد میان آن‌ها، همیشه در جامعه بوده و همۀ منتظران واقعى امام زمان (عج)، باید پیرو و طرفدار حق و مخالف و دشمن باطل باشند. با ظهور حضرت مهدى (عج)، جهان شاهد مصاف نهایى حق و باطل و پیروزى و غلبه حق به رهبرى آن حضرت خواهد بود و منتظران ظهور نیز در هرحال باید براى چنین مصافى آماده باشند و خود نیز باید حق و حق‌خواهى را محور و مدار برنامه‌ها و فعالیت‌هایشان قرار دهند.

رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم در این زمینه مى‌فرماید: «گروهى از امت من همواره حق را آشکار مى‌کنند تا فرمان خدا (امر ظهور) فرارسد.»

حضرت على علیه السّلام نیز مى‌فرماید: «به خدا سوگند! آنچه آرزو مى‌کنید، تحقّق نمى‌یابد، مگر هنگامى که باطل از بین رود و نادان‌ها نابود شوند و پرهیزگاران، آرامش خود را بازیابند...»

استقامت و ایستادگى در سختى‌ها

«انتظار ظهور»، یکى از بزرگ‌ترین عوامل پایدارى، استقامت و مقاومت در برابر سختى‌ها و مشکلات عصر غیبت است. انتظار مسلمانان-به‌ویژه شیعیان- را در برابر ظلم‌ها، فساد‌ها، زورگویى‌ها و انواع بلا‌ها و سختى‌ها، ثابت و پابرجا نگه مى‌دارد و به آنان دل و جرأت مى‌دهد تا در برابر تهدید‌ها، تطمیع‌ها و سخت‌گیرى‌هاى دشمنان اسلام، خود را نبازند و از هیچ‌چیز و هیچ‌کس نهراسند.

پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله و سلّم به مسلمانان صدر اسلام فرمود: «بعد از شما قومى خواهد آمد که پاداش هریک از آن‌ها برابر پاداش پنجاه نفر از شما است». گفتند:
اى رسول خدا! مگر نه این است که ما در حضور شما، در بدر و احد و حنین شرکت کردیم و قرآن در میان ما نازل شد؟! فرمود: «اگر آنچه بر آن‌ها روى خواهد داد، بر شما روى مى‌داد؛ شما نمى‌توانستید چون آن‌ها صبر و شکیبایى را پیشه خود سازید.»

و نیز فرمود: «... برادران من کسانى‌اند که در آخر الزمان مى‌آیند و ندیده، به من ایمان مى‌آورند... استقامت هریک از آن‌ها در دین خود، از کندن خارهاى گون در شب تاریک و به دست گرفتن آتش گداخته، سخت‌تر است. آن‌ها مشعل‌هاى هدایت‌اند که خداوند آنان را از فتنه‌هاى تیره‌وتار، نجات مى‌بخشد.»

امام حسین علیه السّلام نیز در این‌باره مى‌فرماید:
«... کسانى که در زمان غیبت او در مقابل آزار و تکذیب، استقامت مى‌کنند، مانند کسانى‌اند که در حضور رسول خدا شمشیر زده‌اند.»

 کسب آمادگى براى ظهور

براى ظهور حضرت مهدى (عج) و یارى آن حضرت، باید در هرلحظه‌اى آماده بود و خود را مهیّا نگه داشت و این شامل آمادگى نظامى، جسمانى و... مى‌شود؛ اما مهم‌تر از همه آمادگى فکرى، علمى و سیاسى در عصر غیبت است.

اتحاد و همدلى

مهم‌ترین چیزى که در عصر غیبت واجب است، یکپارچگى و اتحاد شیعیان و پاى‌بندى به عهدشان با امام زمان (عج) است. هرگونه اخلال در صفوف متحد منتظران، منافى با وظایف دینى آنان و کمک به دشمنان آن حضرت است.

امام (عج) در توقیع معروف خود به شیخ مفید (ره) مى‌نویسد: ...«اگر شیعیان ما-که خداوند به اطاعت خویش موفقشان بدارد-در وفا به پیمانى که با ما دارند، یکپارچه مى‌شدند و هرگز از میمنت ملاقات ما محروم نشده و ظهور ما به تأخیر نمى‌افتاد و البته سعادت حضور در محضر ما، با معرفتى حقیقى هرچه زود‌تر نصیبشان مى‌شد.»

رعایت حقوق دیگران

از مهم‌ترین امور در زندگى محبّان و منتظران قائم (عج) رعایت حقوق برادران و مسلمانان و کمک به آنان است. انسان منتظر، نمى‌تواند به گونه‌اى زندگى کند که حقوق دیگران بر عهده‌اش باشد و در عین‌حال خود را دوستدار و منتظر مهدى موعود بداند؟!

امام باقر علیه السّلام به جابر جعفى فرمود: «اى جابر! آیا کسى که ادعاى تشیّع مى‌کند، براى او این قول که دوست اهل بیت هستم، کافى است؟! سوگند به خدا، شیعۀ ما نیست، مگر کسى که پرهیزگار بوده و اطاعت از خداوند کند. شیعیان ما را به این صفات بشناسید: تواضع، خشوع، امانت‌دارى، بسیار در یاد خدا بودن....

نتیجه اینکه علاقه‌مندان و یاران امام مهدى (عج)، باید کاملا خود را وظیفه‌شناس و پایبند به اسلام و متعهّد و مسئول بدانند و همواره مراقب احوال و کارهاى خود باشند و از انحرافات دورى جسته و پناه به خدا ببرند و موبه ‌مو احکام اسلام را عمل نمایند تا شایستگى سربازى آن حضرت را پیدا کنند.

اطاعت از نایبان امام علیه السّلام و ولی فقیه زمان

عصر غیبت، دوران پنهان‌زیستى امام و عدم دسترسى به او است؛ در این صورت براى اخذ احکام و تعالیم دینى و عمل به وظایف و تکالیف سیاسى، اجتماعى و عقیدتى، باید به به نایبان عام آن حضرت مراجعه کرد و به ولایت و رهبرى آنان گردن نهاد. فقها و علما، به عنوان جانشینان امام معصوم علیه السّلام، راهبران جامعه و هادیان امت و محل رجوع مردم هستند و احکام دینى را با اجتهاد و تفقه خود، به آنان ابلاغ مى‌کنند.

برگرفته از کتاب مهدویت(پیش از ظهور) حجة الاسلام رحیم کارگر صص۲۱۷-۲۱۲

---

جهان نیوز

پوشش زنان در کلام امام خمینی

مهدی شبان مسک در وبلاگ "حضوری برای ظهور" نوشت:
برخی القا می کنند که الزامی بودن حجاب در جامعه ناشی از نوعی تحجر است برخی نیز به اسم روشنفکری و دفاع از حقوق زن و ... بر طبل آزادی در امر پوشش اسلامی می کوبند.
 
البته این تفکرات و القای شبهات مربوط به سالهای پس از انقلاب نیست بلکه قبل از پیروزی انقلاب نیز با هدف نشان دادن چهره غیر واقعی و ایجاد فضای غبار آلود نسبت به حکومت اسلامی از طرف دشمنان اسلام به این شبهات دامن زده می شد.
 
هفتم دی ماه 1357 آقاى «کرککروفت»  استاد دانشگاه «روتکرز» امریکا با امام خمینی(ره) در پاریس مصاحبه می کند و در مورد موضوعات مختلف نظر اسلام را می پرسد.
 
سؤالات متعددی در مورد حقوق زنان و جایگاه زن در اسلام مطرح می شود از امام سؤال می شود که در جامعه ایران چه تغییراتى را شما در موقعیت زن، مورد نیاز حس مى‏ کنید؟ و به نظر شما دولت اسلامى چگونه شرایط زنان را تغییر خواهد داد؟ مثل اشتغال به کارهاى دولتى و کار کردن در حرفه‏ هاى مختلف مانند پزشکى، مهندسى و غیره و نیز شرایطى چون طلاق، سقط جنین، حق مسافرت و پوشیدن اجبارى چادر.
 
امام خمینی(ره) در پاسخ می فرمایند: «تبلیغات سوء شاه و کسانى که با پول شاه خریده شده ‏اند، چنان موضوع آزادى زن را براى مردم مشتبه کرده‏ اند که خیال مى‏ کنند فقط اسلام آمده است که زن را خانه نشین کند. چرا با درس خواندن زن مخالف باشیم؟ چرا با کار کردن زن مخالف باشیم؟ چرا زن نتواند کارهاى دولتى انجام دهد؟ چرا با مسافرت کردن زن مخالفت کنیم؟ زن، چون مرد در تمام اینها آزاد است. زن هرگز با مرد فرقى ندارد.
 
آرى در اسلام زن باید حجاب داشته باشد، ولى لازم نیست که چادر باشد. بلکه زن مى‏ تواند هر لباسى را که حجابش را به وجود آورد اختیار کند. ما نمى‏ توانیم و اسلام نمى‏ خواهد که زن به عنوان یک شى ء و یک عروسک در دست ما باشد. اسلام مى‏ خواهد شخصیت زن را حفظ کند و از او انسانى جدى و کارآمد بسازد. ما هرگز اجازه نمى‏ دهیم تا زنان فقط شیئى براى مردان و آلت هوسرانى باشند....»[1]
 
سوم بهمن 1357، جمعی از خبرنگاران در پاریس خدمت امام می رسند یکى از خبرنگاران زن بیان می کند:
 
چون مرا به عنوان یک زن پذیرفته اید، این نشان دهنده این است که نهضت ما یک نهضت مترقى است؛ اگرچه دیگران سعى کردند نشان دهند که عقب مانده است. فکر مى‏ کنید به نظر شما آیا زنان ما باید حتماً حجاب داشته باشند؟ مثلًا چیزى‏ روى سر داشته باشند یا نه؟.
 
امام نیز در پاسخ به این خبرنگار زن می فرمایند:
 
 «اینکه من شما را پذیرفته ‏ام، من شما را نپذیرفته‏ ام! شما آمده اید اینجا و من نمى ‏دانستم که شما مى‏ خواهید بیایید اینجا! و این هم دلیل بر این نیست که اسلام مترقى است که به مجرد اینکه شما آمدید اینجا، اسلام مترقى است. مترقى هم به این معنى نیست که بعضى زنها یا مردهاى ما خیال کرده ‏اند. ترقى به کمالات انسانى و نفسانى است، و با اثر بودن افراد در ملت و مملکت است نه اینکه سینما بروند و دانشگاه بروند. و اینها ترقیاتى است که براى شما درست کرده ‏اند و شما را به عقب رانده‏ اند؛ و باید بعداً جبران کنیم. شما آزادید در کارهاى صحیح. در دانشگاه بروید و هر کارى را که صحیح است بکنید؛ و همه ملت در این زمینه‏ ها آزادند. اما اگر بخواهند کارى خلاف عفت بکنند و یا مضر به حال ملت -خلاف ملیت- بکنند، جلوگیرى مى ‏شود؛ و این، دلیل بر مترقى بودن است.»[2]
 
هفتم بهمن 1357، هنوز امام در پاریس به سر می برد ولی قرائن و شواهد از به ثمر رسیدن انقلاب حکایت دارد خبرنگار فرانسوی خود را به محل اقامت امام خمینی رسانده و سؤالاتی را از ایشان می پرسد.
 
بسیار کنجکاو است تا اطلاعاتی در مورد حکومتی که مد نظر امام است کسب کند. در موضوعات مختلف از رابطه با اسرائیل تا مسائل فرهنگی و اقتصادی جمهوری اسلامی و نقش خود امام در حکومت آینده و... سؤالاتی را مطرح می کند.
 
از جمله می پرسد: برخى از رسوم اسلامى مانند حجاب اجبارى رها شده است. آیا در جمهورى اسلامى از نو اجبارى خواهد شد؟
 
امام عزیزمان در پاسخ به این سؤال او می فرمایند:
 
«حجاب به معناى متداول میان ما، که اسمش حجاب اسلامى است، با آزادى مخالفتى ندارد؛ اسلام با آنچه خلاف عفت است مخالفت دارد. و ما آنان را دعوت مى‏ کنیم که به حجاب اسلامى رو آورند. و زنان شجاع ما دیگر از بلاهایى که غرب به عنوان تمدن به سرشان آورده است به ستوه آمده ‏اند و به اسلام پناهنده شده‏ اند.»[3]
 
بعد از پیروزی انقلاب نیز اگر به کلام و سیره امام مراجعه کنیم تأکید امام بر حفظ شئونات اسلامی و حجاب را خواهیم دید.
 
سه هفته پس از پیروزی انقلاب  انقلاب امام در فیضیه سخنرانی می کنند در این سخنرانی اعتراض به شرایط طاغوتى در وزارتخانه‏ ها نموده و می فرمایند:
 
«الآن وزارتخانه‏ ها- این را مى‏ گویم که به دولت برسد، آنطورى که براى من نقل‏ مى‏ کنند- باز همان صورت زمان طاغوت را دارد. وزارتخانه اسلامى نباید در آن معصیت بشود. در وزارتخانه‏ هاى اسلامى نباید زن هاى لخت بیایند؛ زنها بروند اما با حجاب باشند. مانعى ندارد بروند؛ اما کار بکنند، لکن با حجاب شرعى باشند، با حفظ جهات شرعى باشند.»[4]
 
در هفتم تیرماه 1358، اولین تابستان پس از پیروزی انقلاب امام در جمع طلاب مدرسه فیضیه و مبلغان می فرمایند:
 
«ملت ما مقدراتشان را دست این اشخاصى که به اصطلاح خودشان روشنفکر [نسپرند] نه هر روشنفکرى. روشنفکرها بسیارى‏شان خوبند. آنهایى که علاقه‏ اى به اسلام ندارند. اینها هم از گفتار و اعمال سابق و لاحقشان معلوم مى ‏شود که اینها چه هستند ..
 
در تمام این مدتى که همه این ملت فریاد مى‏ کردند جمهورى اسلامى، این بیچاره‏ ها براى «تقیه» هم یک دفعه نگفتند جمهورى اسلامى! اینها از اسم اسلام همچو مى‏ ترسند که شیطان از بسم اللَّه! مى‏ ترسند ... و حق هم دارند بترسند؛ براى اینکه اسلام جلوى‏ شهوات را مى‏ گیرد؛ اسلام نمى‏ گذارد که لخت بروند توى این دریاها شنا کنند. پوستشان را مى‏ کند! با زن ها لخت بروند آنجا، و بعد زن ها لخت بیایند توى شهرها! مثل کارهایى که در زمان طاغوت مى‏ شد. همچو کارى اگر بشود، پوستشان را مردم مى ‏کنند. مسلمانند مردم، نمى‏ گذارند زنها و مردها با هم داخل هم بشوند و توى دریا بریزند و به جان هم بیفتند. «تمدن» اینها این است! اینها از تمدن این را مى‏ خواهند. اینها از آزادى این را مى خواهند! آزادى غربى مى‏ خواهند. و آن این است زن و مرد با هم لخت بشوند و بروند توى دریا [یا] بروند توى- نمى ‏دانم- جاهاى دیگر شنا کنند! این تمدنى است که آقایان مى خواهند! این تمدنى است که در رژیم سابق تحمیل بر مملکت ما شد، که بعد از اینکه مى رفتند زن و مرد در دریا، زنها همان طور لخت و همان طور لخت مى‏ آمدند توى شهر! مردم هم جرأت نمى ‏کردند حرف بزنند.
 
امروز اگر یک همچو چیزى بشود، اینها را ما خواهیم تکلیفشان را معین کرد. و دولت هم معین کرد. البته دولت [به‏] طورى که وزیر کشور گفتند، گفتند ما جلویش را گرفتیم. اگر نگیرند، مردم مى‏ گیرند.»[5]

پی نوشت:
[1] . صحیفه امام، ج‏5، ص: 294
[2] .  صحیفه امام، ج‏5، ص: 521
[3] .   صحیفه امام، ج‏5، ص: 541
[4] . صحیفه امام، ج‏6، ص: 329
[5] . صحیفه امام، ج‏8، ص: 338

مسلمان شدن سه عالم یهودی

کی از اتفاقاتی که همواره در طی دوران هر یک از ائمه اطهار (ع) رخ می نمود، بی شک حضور علمای سایر ادیان نزد ایشان و مطرح نمودن پرسش هایی بوده است که گاه این پرسش و پاسخ ها به مسلمان شدن آن ها می انجامیده است، چنانچه یکی از این جلسات در زمان حیات امیرالمومنین علی (عَلیه السَلام) به وقوع پیوست، به نحوی که سه تن از علمای یهود در پی آن مسلمان شدند!

 

بنا به گواهی متون تاریخی و روایات موثق، روزی سه تن از علمای یهود با سوالاتی چند به نزد امیرالمومنین علی (عَلیه السَلام) آمدند و پرسش هایی را مطرح ساختند و حضرت تنها به این شرط راضی به پاسخ دادن به آن ها گردیدند که اگر آن پاسخ ها را موافق با تورات یافتند هر سه تن یهودی به دین اسلام درآیند و آن ها پذیرفتند و مجدد سوال های خود را این گونه مطرح نمودند:

 

بدون ورع شفاعت نخواهید

مام هادی علیه السلام فرموده اند:

عَلَیکُم بِالوَرَعِ فَاِنَّهُ الدّینُ الَّذی نَلازِمُهُ وَ نُدینُ اللهَ تَعالیَ بِهِ وَ نُریدُهُ مِمَّن یُوالینا لاتَتعَبُونا بِالشَّفاعَةِ

 

 با ورع و باتقوا باشید که این ورع و تقوا همان دینی است که همواره ما ملازم آن هستیم و پایبند به آن می باشیم و از پیروان خود نیز می خواهیم که چنین باشند از ما (با عدم رعایت تقوا) شفاعت نخواهید و ما را به زحمت نیندازید.

 

(وسائل الشیعه، ج15، ص 248)