اعتکاف در واقع یعنی خود را محبوس کردن در یک مکان محدود و ایجاد محدودیت در خود. عُکوف یعنی بسته بودن؛ خود را به یک نقطه‌ای منحصر کردن، برای اینکه خلوتی در دل به وجود بیاید که انسان بتواند فرصت ارتباط صمیمی و خالص با خدای عالم را پیدا کند؛ اعتکاف این است.
امام خامنه‌ای حفظه الله (15 اردیبهشت 93)
اواخر
ماه رجب خدمت امام صادق(ع) رسیدم. وقتی نظر مبارک آن حضرت بر من افتاد،
فرمودند: آیا در این ماه روزه گرفتهاى؟ گفتم: نه و الله اى فرزند رسول
خدا.
فرمودند
آنقدر ثواب از تو فوت شده است که قدر آن را به غیر از خدا کسى نمىداند.
به درستى که این ماهى است که خدا آن را بر ماه‌هاى دیگر فضیلت داده و حرمت
آن را عظیم نموده و گرامی داشتن روزه دار را در این ماه بر خود واجب
گردانیده است.
پس گفتم اگر در باقیمانده این ماه روزه بدارم آیا به بعضى از ثواب روزهداران آن نائل مىشوم؟
امام
فرمودند: اى «سالم» هر کس یک روز از آخر این ماه را روزه بدارد خدا او را
از شدت سکرات مرگ ایمن گرداند و از هول بعد از مرگ و از عذاب قبر نجات دهد.
و
هر کس دو روز از آخر این ماه را روزه بگیرد از پل صراط به آسانى بگذرد و
هر کس سه روز از آخر این ماه را روزه بگیرد از ترس بزرگ روز قیامت و از
شدت‌ها و هول‌هاى آن روز ایمن گردد و برات بیزارى از آتش جهنم به او عطا
کنند.»*
امام
صادق (ع) از رسول خدا روایت کردند که: «ماه رجب ماه استغفار امت من است پس
در این ماه بسیار طلب آمرزش کنید که خدا آمرزنده و مهربان است و رجب را
«أصب» مىگویند زیرا رحمت خدا در این ماه بر امت من بسیار ریخته مى‌شود.
پس بسیار بگویید: «أَسْتَغْفِرُ اللهَ وَ أَسْأَلُهُ التَّوْبَةَ.»
اعمال شب و روز اول ماه رجب
شب اول ماه رجب شب بسیار شریفى است و در آن مستحب است:
- دعای هلال ماه رجب
اللَّهُمَّ أَهِلَّهُ عَلَیْنَا بِالْأَمْنِ وَ الْإِیمَانِ وَ السَّلامَةِ وَ الْإِسْلامِ رَبِّى وَ رَبُّکَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ.
و از حضرت رسول صلى الله علیه و آله منقول است که چون هلال رجب را مىدیدند این دعا را می خواندند:
«اللَّهُمَّ
بَارِکْ لَنَا فِى رَجَبٍ وَ شَعْبَانَ وَ بَلِّغْنَا شَهْرَ رَمَضَانَ وَ
أَعِنَّا عَلَى الصِّیَامِ وَ الْقِیَامِ وَ حِفْظِ اللِّسَانِ وَ غَضِّ
الْبَصَرِ وَلا تَجْعَلْ حَظَّنَا مِنْهُ الْجُوعَ وَ الْعَطَشَ.»
- غسل.
حضرت
رسول اکرم (ص) فرموده‌اند: هر کس ماه رجب را درک کند و اول و وسط و آخر آن
ماه را غسل نماید، از گناهان خود پاک می‌شود مانند روزى که از مادر متولد
شده است.
- زیارت امام حسین (ع)
- نماز مخصوص شب اول ماه رجب
-
بعد از نماز مغرب در صورت توان بیست رکعت، یعنی ۱۰ تا نماز دو رکعتی
بخواند تا خود و خانواده و مال و زندگی اش از بلاها محفوظ بماند و از عذاب
قبر در پناه باشد.
- بعد از نماز عشاء مستحب است دو رکعت نماز خوانده شود:
در رکعت اول حمد، یک مرتبه سوره «انشراح» و سه مرتبه سوره توحید.
در رکعت دوم حمد، یک مرتبه سوره «انشراح»، یک مرتبه سوره توحید و ناس و فلق خوانده شود.
بعد
از نماز، سى مرتبه لا إِلَهَ إِلا اللهُ بگوید و سى مرتبه صلوات بفرستد تا
خداوند گناهان او را بیامرزد مانند روزى که از مادر متولد شده است.
اعمال روز اول رجب
- روزه.
روایت
شده که حضرت نوح (ع) در این روز به کشتى سوار شد و به کسانى که همراه او
بودند امر فرمود روزه بگیرند که هر کس این روز را روزه بگیرد، آتش جهنم یک
سال از او دور شود.
- غسل
- زیارت امام حسین (ع)
از امام جعفر صادق (ع) روایت شده است که هر کس امام حسین (ع) را در روز اول رجب زیارت کند، خداوند او را بیامرزد.
(کسی
که توانایی زیارت مرقد شریف حضرت سیدالشهدا (ع) را ندارد؛ هر جایی که باشد
دست بر سینه بگذارد و سه مرتیه بگوید: صلی الله علیک یا اباعبدالله تا در
زمره زائران حضرتش قرار گیرد. ان شاءالله)
اذکار
و ادعیه بسیاری برای روزهای این ماه شریف ذکر شده است مثل ذکر شریف لااله
الالله، استغفرالله، صلوات و ... که ان شاء الله در مطلب بعدی به شرح آن
خواهیم پرداخت.
پی نوشت:
(مفاتیح الجنان / بخش اعمال ماه رجب)
منبع:سبک زندگی
در دومین دوره کنگره شعر فاطمی " 18 سال نوری" اشعار زیادی به دبیرخانه این کنگره ارسال شده که یکی از آن اشعار سروده ای از مرحوم کمپانی درباره حضرت صدیقه طاهره(س) است.
متن غزل مطروحه کنگره هجده سال نوری (از مرحوم کمپانی) به شرح ذیل است:
سینه ای کز معرفت گنجینه ی اسرار بود
کی سزاوار فشار آن در و دیوار بود
طور سینای تجلّی مشعلی از نور بود
سینه ی سینای عصمت مشتعل از نار بود
آنکه کردی ماه تابان پیش او پهلو تهی
از کجا پهلوی او را تاب آن آزار بود
گردش گردون دون بین کز جفای سامری
نقطه ی پرگار وحدت ، مرکز مسمار بود
ناله ی بانو زد اندر خرمن هستی شرر
گویی اندر طور غم چون نخل آتشبار بود
صورتی نیلی شد از سیلی که چون سیل سیاه
روی گیتی زین مصیبت تا قیامت تار بود
شهریاری شد به بند بنده ای از بندگان
آنکه جبریل امینش بنده ی در بار بود
از قفای شاه ، بانو ؛ با نوایی جان گداز
تا توانایی به تن ، تا قوّت رفتار بود
گرچه بازو ، خسته شد وز کار دستش بسته شد
لیک پای همتش بر گنبد دوّار بود...
آیت الله غروی اصفهانی رضوان الله تعالی علیه (دیوان کمپانی)
ممکن است نمازگزار در شرایط خاصی قرار گیرد
که باید نحوه عمل متناسب با آن شرایط را بداند، یکی از ین شرایط زمانی است
گه به او سلام می شود...
محمّد بن مسلم از امام باقر (ع) سؤال کرد: آیا شخص مىتواند بر جمعى که در حال نماز هستند سلام کند؟ آن حضرت (ع) فرمودند: «هر گاه مسلمانى بر تو سلام کرد در حالى که تو در نماز بودى، پس به او سلام کن و چنین مىگوئى: «السّلام علیک» یعنى رحمت الهى و سلامت بر تو باد، و با انگشت خود به او اشاره کن. (که بفهمد جواب او را دادهاى).»
عمّار ساباطى از امام صادق (ع) در مورد سلام کردن بر نمازگزار سؤال کرد، آن حضرت (ع) فرمودند: «هر گاه کسى از مسلمانان بر تو سلام کرد و تو در نماز بودى به او جواب بده به نحوى که خود تو و او آن را بفهمید یعنى آهسته جواب بده، و صدایت را بلند نکن.»
و منصور بن حازم از امام صادق علیه السلام روایت کرده که فرمودند: «هر گاه کسى سلام کند بر شخصى که مشغول نماز است، جواب سلام او را آهسته می گوید، به همان نحو که او سلام کرده است.»
امام باقر (ع) فرمودند: «عمّار یاسر بر رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله در حالى که نماز می خواند سلام کرد، و آن حضرت (ص) به او جواب سلام داد، آنگاه امام باقر (ع) فرمودند: «همانا سلام اسمى از اسماء خداوند عزّ و جلّ است.»
امام مهربانم ! شما را به ولایت جد
بزرگوارتان ؛ امیرالمؤمنین ، شما را به غربت خودتان ، به هر آنچه واسطه ی
فیض زمین و آسمان بین خود و خدایش دارد، دعا بفرمایید بر سر آنانی که به
جرم عشق به مولا علی علیه السلام مورد نفرت ، عداوت، حقد و کینه اهل باطل
قرار گرفته اند و هر روز و هروز دایره ی مظالم دنیا بر آنان تنگ تر می شود،
خدای حکیم منت نهد و ظهور اعظمتان را رقم زند که فلاح قرنها مظلومیت شیعه
است.
اللهم بحق ولیک عجل لولیک الفرج...
وظایف و بایسته‌هاى سیاسى و اجتماعى منتظران امام مهدی (عج)
مبارزه و امر به معروف و نهى از منکر
علاقه‌مندان و یاوران حضرت مهدى(عج)، هیچ‌گاه نباید سیره و روش پیامبر صلّى
اللّه علیه و آله و سلّم و اهل بیت او را فراموش کنند؛ بلکه باید همواره
آن را در نظر داشته و آماده پیوستن به قیام جهانى حضرت مهدى (عج) باشند و
در عین‌حال خود علیه ظلم و ستم و فساد، مبارزه کنند.
رسول گرامى اسلام فرمود:
«همواره گروهى از امت من تا روز رستاخیز، پیروزمندانه در راه حق نبرد مى‌کنند».
حق‌خواهى و حق‌مدارى
تاریخ، صحنه حضور و نزاع دو گروه حقّ و باطل و دو اندیشه طغیان‌گرى و
حق‌گرایى است؛ راه حقّ و صلاح، راه پیامبران و صالحان و راه باطل و کفر،
راه شیاطین و سردمداران زر و زور و تزویر است. این دو گروه و نبرد میان
آن‌ها، همیشه در جامعه بوده و همۀ منتظران واقعى امام زمان (عج)، باید پیرو
و طرفدار حق و مخالف و دشمن باطل باشند. با ظهور حضرت مهدى (عج)، جهان
شاهد مصاف نهایى حق و باطل و پیروزى و غلبه حق به رهبرى آن حضرت خواهد بود و
منتظران ظهور نیز در هرحال باید براى چنین مصافى آماده باشند و خود نیز
باید حق و حق‌خواهى را محور و مدار برنامه‌ها و فعالیت‌هایشان قرار دهند.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم در این زمینه مى‌فرماید: «گروهى از
امت من همواره حق را آشکار مى‌کنند تا فرمان خدا (امر ظهور) فرارسد.»
حضرت على علیه السّلام نیز مى‌فرماید: «به خدا سوگند! آنچه آرزو مى‌کنید،
تحقّق نمى‌یابد، مگر هنگامى که باطل از بین رود و نادان‌ها نابود شوند و
پرهیزگاران، آرامش خود را بازیابند...»
استقامت و ایستادگى در سختى‌ها
«انتظار ظهور»، یکى از بزرگ‌ترین عوامل پایدارى، استقامت و مقاومت در برابر
سختى‌ها و مشکلات عصر غیبت است. انتظار مسلمانان-به‌ویژه شیعیان- را در
برابر ظلم‌ها، فساد‌ها، زورگویى‌ها و انواع بلاها و سختى‌ها، ثابت و
پابرجا نگه مى‌دارد و به آنان دل و جرأت مى‌دهد تا در برابر تهدید‌ها،
تطمیع‌ها و سخت‌گیرى‌هاى دشمنان اسلام، خود را نبازند و از هیچ‌چیز و
هیچ‌کس نهراسند.
پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله و سلّم به مسلمانان صدر اسلام فرمود:
«بعد از شما قومى خواهد آمد که پاداش هریک از آن‌ها برابر پاداش پنجاه نفر
از شما است». گفتند:
اى رسول خدا! مگر نه این است که ما در حضور شما، در بدر و احد و حنین شرکت
کردیم و قرآن در میان ما نازل شد؟! فرمود: «اگر آنچه بر آن‌ها روى خواهد
داد، بر شما روى مى‌داد؛ شما نمى‌توانستید چون آن‌ها صبر و شکیبایى را پیشه
خود سازید.»
و نیز فرمود: «... برادران من کسانى‌اند که در آخر الزمان مى‌آیند و ندیده،
به من ایمان مى‌آورند... استقامت هریک از آن‌ها در دین خود، از کندن
خارهاى گون در شب تاریک و به دست گرفتن آتش گداخته، سخت‌تر است. آن‌ها
مشعل‌هاى هدایت‌اند که خداوند آنان را از فتنه‌هاى تیره‌وتار، نجات
مى‌بخشد.»
امام حسین علیه السّلام نیز در این‌باره مى‌فرماید:
«... کسانى که در زمان غیبت او در مقابل آزار و تکذیب، استقامت مى‌کنند، مانند کسانى‌اند که در حضور رسول خدا شمشیر زده‌اند.»
کسب آمادگى براى ظهور
براى ظهور حضرت مهدى (عج) و یارى آن حضرت، باید در هرلحظه‌اى آماده بود و
خود را مهیّا نگه داشت و این شامل آمادگى نظامى، جسمانى و... مى‌شود؛ اما
مهم‌تر از همه آمادگى فکرى، علمى و سیاسى در عصر غیبت است.
اتحاد و همدلى
مهم‌ترین چیزى که در عصر غیبت واجب است، یکپارچگى و اتحاد شیعیان و
پاى‌بندى به عهدشان با امام زمان (عج) است. هرگونه اخلال در صفوف متحد
منتظران، منافى با وظایف دینى آنان و کمک به دشمنان آن حضرت است.
امام (عج) در توقیع معروف خود به شیخ مفید (ره) مى‌نویسد: ...«اگر شیعیان
ما-که خداوند به اطاعت خویش موفقشان بدارد-در وفا به پیمانى که با ما
دارند، یکپارچه مى‌شدند و هرگز از میمنت ملاقات ما محروم نشده و ظهور ما به
تأخیر نمى‌افتاد و البته سعادت حضور در محضر ما، با معرفتى حقیقى هرچه
زود‌تر نصیبشان مى‌شد.»
رعایت حقوق دیگران
از مهم‌ترین امور در زندگى محبّان و منتظران قائم (عج) رعایت حقوق برادران و
مسلمانان و کمک به آنان است. انسان منتظر، نمى‌تواند به گونه‌اى زندگى کند
که حقوق دیگران بر عهده‌اش باشد و در عین‌حال خود را دوستدار و منتظر مهدى
موعود بداند؟!
امام باقر علیه السّلام به جابر جعفى فرمود: «اى جابر! آیا کسى که ادعاى
تشیّع مى‌کند، براى او این قول که دوست اهل بیت هستم، کافى است؟! سوگند به
خدا، شیعۀ ما نیست، مگر کسى که پرهیزگار بوده و اطاعت از خداوند کند.
شیعیان ما را به این صفات بشناسید: تواضع، خشوع، امانت‌دارى، بسیار در یاد
خدا بودن....
نتیجه اینکه علاقه‌مندان و یاران امام مهدى (عج)، باید کاملا خود را
وظیفه‌شناس و پایبند به اسلام و متعهّد و مسئول بدانند و همواره مراقب
احوال و کارهاى خود باشند و از انحرافات دورى جسته و پناه به خدا ببرند و
موبه مو احکام اسلام را عمل نمایند تا شایستگى سربازى آن حضرت را پیدا
کنند.
اطاعت از نایبان امام علیه السّلام و ولی فقیه زمان
عصر غیبت، دوران پنهان‌زیستى امام و عدم دسترسى به او است؛ در این صورت
براى اخذ احکام و تعالیم دینى و عمل به وظایف و تکالیف سیاسى، اجتماعى و
عقیدتى، باید به به نایبان عام آن حضرت مراجعه کرد و به ولایت و رهبرى آنان
گردن نهاد. فقها و علما، به عنوان جانشینان امام معصوم علیه السّلام،
راهبران جامعه و هادیان امت و محل رجوع مردم هستند و احکام دینى را با
اجتهاد و تفقه خود، به آنان ابلاغ مى‌کنند.
برگرفته از کتاب مهدویت(پیش از ظهور) حجة الاسلام رحیم کارگر صص۲۱۷-۲۱۲
جهان نیوز
مهدی شبان مسک در وبلاگ "حضوری برای ظهور" نوشت:
برخی القا می کنند که الزامی بودن حجاب در جامعه ناشی از نوعی تحجر است
برخی نیز به اسم روشنفکری و دفاع از حقوق زن و ... بر طبل آزادی در امر
پوشش اسلامی می کوبند.
البته این تفکرات و القای شبهات مربوط به سالهای پس از انقلاب نیست بلکه
قبل از پیروزی انقلاب نیز با هدف نشان دادن چهره غیر واقعی و ایجاد فضای
غبار آلود نسبت به حکومت اسلامی از طرف دشمنان اسلام به این شبهات دامن زده
می شد.
هفتم دی ماه 1357 آقاى «کرککروفت» استاد دانشگاه «روتکرز» امریکا با امام
خمینی(ره) در پاریس مصاحبه می کند و در مورد موضوعات مختلف نظر اسلام را می
پرسد.
سؤالات متعددی در مورد حقوق زنان و جایگاه زن در اسلام مطرح می شود از امام
سؤال می شود که در جامعه ایران چه تغییراتى را شما در موقعیت زن، مورد
نیاز حس مى کنید؟ و به نظر شما دولت اسلامى چگونه شرایط زنان را تغییر
خواهد داد؟ مثل اشتغال به کارهاى دولتى و کار کردن در حرفه هاى مختلف
مانند پزشکى، مهندسى و غیره و نیز شرایطى چون طلاق، سقط جنین، حق مسافرت و
پوشیدن اجبارى چادر.
امام خمینی(ره) در پاسخ می فرمایند: «تبلیغات سوء شاه و کسانى که با پول
شاه خریده شده اند، چنان موضوع آزادى زن را براى مردم مشتبه کرده اند که
خیال مى کنند فقط اسلام آمده است که زن را خانه نشین کند. چرا با درس
خواندن زن مخالف باشیم؟ چرا با کار کردن زن مخالف باشیم؟ چرا زن نتواند
کارهاى دولتى انجام دهد؟ چرا با مسافرت کردن زن مخالفت کنیم؟ زن، چون مرد
در تمام اینها آزاد است. زن هرگز با مرد فرقى ندارد.
آرى در اسلام زن باید حجاب داشته باشد، ولى لازم نیست که چادر باشد. بلکه
زن مى تواند هر لباسى را که حجابش را به وجود آورد اختیار کند. ما نمى
توانیم و اسلام نمى خواهد که زن به عنوان یک شى ء و یک عروسک در دست ما
باشد. اسلام مى خواهد شخصیت زن را حفظ کند و از او انسانى جدى و کارآمد
بسازد. ما هرگز اجازه نمى دهیم تا زنان فقط شیئى براى مردان و آلت هوسرانى
باشند....»[1]
سوم بهمن 1357، جمعی از خبرنگاران در پاریس خدمت امام می رسند یکى از خبرنگاران زن بیان می کند:
چون مرا به عنوان یک زن پذیرفته اید، این نشان دهنده این است که نهضت ما یک
نهضت مترقى است؛ اگرچه دیگران سعى کردند نشان دهند که عقب مانده است. فکر
مى کنید به نظر شما آیا زنان ما باید حتماً حجاب داشته باشند؟ مثلًا چیزى
روى سر داشته باشند یا نه؟.
امام نیز در پاسخ به این خبرنگار زن می فرمایند:
«اینکه من شما را پذیرفته ام، من شما را نپذیرفته ام! شما آمده اید
اینجا و من نمى دانستم که شما مى خواهید بیایید اینجا! و این هم دلیل بر
این نیست که اسلام مترقى است که به مجرد اینکه شما آمدید اینجا، اسلام
مترقى است. مترقى هم به این معنى نیست که بعضى زنها یا مردهاى ما خیال کرده
اند. ترقى به کمالات انسانى و نفسانى است، و با اثر بودن افراد در ملت و
مملکت است نه اینکه سینما بروند و دانشگاه بروند. و اینها ترقیاتى است که
براى شما درست کرده اند و شما را به عقب رانده اند؛ و باید بعداً جبران
کنیم. شما آزادید در کارهاى صحیح. در دانشگاه بروید و هر کارى را که صحیح
است بکنید؛ و همه ملت در این زمینه ها آزادند. اما اگر بخواهند کارى خلاف
عفت بکنند و یا مضر به حال ملت -خلاف ملیت- بکنند، جلوگیرى مى شود؛ و این،
دلیل بر مترقى بودن است.»[2]
هفتم بهمن 1357، هنوز امام در پاریس به سر می برد ولی قرائن و شواهد از به
ثمر رسیدن انقلاب حکایت دارد خبرنگار فرانسوی خود را به محل اقامت امام
خمینی رسانده و سؤالاتی را از ایشان می پرسد.
بسیار کنجکاو است تا اطلاعاتی در مورد حکومتی که مد نظر امام است کسب کند.
در موضوعات مختلف از رابطه با اسرائیل تا مسائل فرهنگی و اقتصادی جمهوری
اسلامی و نقش خود امام در حکومت آینده و... سؤالاتی را مطرح می کند.
از جمله می پرسد: برخى از رسوم اسلامى مانند حجاب اجبارى رها شده است. آیا در جمهورى اسلامى از نو اجبارى خواهد شد؟
امام عزیزمان در پاسخ به این سؤال او می فرمایند:
«حجاب به معناى متداول میان ما، که اسمش حجاب اسلامى است، با آزادى مخالفتى
ندارد؛ اسلام با آنچه خلاف عفت است مخالفت دارد. و ما آنان را دعوت مى
کنیم که به حجاب اسلامى رو آورند. و زنان شجاع ما دیگر از بلاهایى که غرب
به عنوان تمدن به سرشان آورده است به ستوه آمده اند و به اسلام پناهنده
شده اند.»[3]
بعد از پیروزی انقلاب نیز اگر به کلام و سیره امام مراجعه کنیم تأکید امام بر حفظ شئونات اسلامی و حجاب را خواهیم دید.
سه هفته پس از پیروزی انقلاب انقلاب امام در فیضیه سخنرانی می کنند در این
سخنرانی اعتراض به شرایط طاغوتى در وزارتخانه ها نموده و می فرمایند:
«الآن وزارتخانه ها- این را مى گویم که به دولت برسد، آنطورى که براى من
نقل مى کنند- باز همان صورت زمان طاغوت را دارد. وزارتخانه اسلامى نباید
در آن معصیت بشود. در وزارتخانه هاى اسلامى نباید زن هاى لخت بیایند؛ زنها
بروند اما با حجاب باشند. مانعى ندارد بروند؛ اما کار بکنند، لکن با حجاب
شرعى باشند، با حفظ جهات شرعى باشند.»[4]
در هفتم تیرماه 1358، اولین تابستان پس از پیروزی انقلاب امام در جمع طلاب مدرسه فیضیه و مبلغان می فرمایند:
«ملت ما مقدراتشان را دست این اشخاصى که به اصطلاح خودشان روشنفکر [نسپرند]
نه هر روشنفکرى. روشنفکرها بسیارىشان خوبند. آنهایى که علاقه اى به
اسلام ندارند. اینها هم از گفتار و اعمال سابق و لاحقشان معلوم مى شود که
اینها چه هستند ..
در تمام این مدتى که همه این ملت فریاد مى کردند جمهورى اسلامى، این
بیچاره ها براى «تقیه» هم یک دفعه نگفتند جمهورى اسلامى! اینها از اسم
اسلام همچو مى ترسند که شیطان از بسم اللَّه! مى ترسند ... و حق هم دارند
بترسند؛ براى اینکه اسلام جلوى شهوات را مى گیرد؛ اسلام نمى گذارد که
لخت بروند توى این دریاها شنا کنند. پوستشان را مى کند! با زن ها لخت
بروند آنجا، و بعد زن ها لخت بیایند توى شهرها! مثل کارهایى که در زمان
طاغوت مى شد. همچو کارى اگر بشود، پوستشان را مردم مى کنند. مسلمانند
مردم، نمى گذارند زنها و مردها با هم داخل هم بشوند و توى دریا بریزند و
به جان هم بیفتند. «تمدن» اینها این است! اینها از تمدن این را مى خواهند.
اینها از آزادى این را مى خواهند! آزادى غربى مى خواهند. و آن این است زن
و مرد با هم لخت بشوند و بروند توى دریا [یا] بروند توى- نمى دانم- جاهاى
دیگر شنا کنند! این تمدنى است که آقایان مى خواهند! این تمدنى است که در
رژیم سابق تحمیل بر مملکت ما شد، که بعد از اینکه مى رفتند زن و مرد در
دریا، زنها همان طور لخت و همان طور لخت مى آمدند توى شهر! مردم هم جرأت
نمى کردند حرف بزنند.
امروز اگر یک همچو چیزى بشود، اینها را ما خواهیم تکلیفشان را معین کرد. و
دولت هم معین کرد. البته دولت [به] طورى که وزیر کشور گفتند، گفتند ما
جلویش را گرفتیم. اگر نگیرند، مردم مى گیرند.»[5]
پی نوشت:
[1] . صحیفه امام، ج5، ص: 294
[2] . صحیفه امام، ج5، ص: 521
[3] . صحیفه امام، ج5، ص: 541
[4] . صحیفه امام، ج6، ص: 329
[5] . صحیفه امام، ج8، ص: 338
کی از اتفاقاتی که همواره در طی دوران هر
یک از ائمه اطهار (ع) رخ می نمود، بی شک حضور علمای سایر ادیان نزد ایشان و
مطرح نمودن پرسش هایی بوده است که گاه این پرسش و پاسخ ها به مسلمان شدن
آن ها می انجامیده است، چنانچه یکی از این جلسات در زمان حیات امیرالمومنین
علی (عَلیه السَلام) به وقوع پیوست، به نحوی که سه تن از علمای یهود در پی
آن مسلمان شدند!
بنا به گواهی متون تاریخی و روایات موثق، روزی سه تن از علمای یهود با سوالاتی چند به نزد امیرالمومنین علی (عَلیه السَلام) آمدند و پرسش هایی را مطرح ساختند و حضرت تنها به این شرط راضی به پاسخ دادن به آن ها گردیدند که اگر آن پاسخ ها را موافق با تورات یافتند هر سه تن یهودی به دین اسلام درآیند و آن ها پذیرفتند و مجدد سوال های خود را این گونه مطرح نمودند:
مام هادی علیه السلام فرموده اند:
عَلَیکُم بِالوَرَعِ فَاِنَّهُ الدّینُ الَّذی نَلازِمُهُ وَ نُدینُ اللهَ تَعالیَ بِهِ وَ نُریدُهُ مِمَّن یُوالینا لاتَتعَبُونا بِالشَّفاعَةِ
با ورع و باتقوا باشید که این ورع و تقوا همان دینی است که همواره ما ملازم آن هستیم و پایبند به آن می باشیم و از پیروان خود نیز می خواهیم که چنین باشند از ما (با عدم رعایت تقوا) شفاعت نخواهید و ما را به زحمت نیندازید.
(وسائل الشیعه، ج15، ص 248)
حدیثی که در ذیل آمده است از حضرت فاطمه زهرا (س) نقل شده است:روزى یکى از خدمتکاران زیرک امام سجاد (ع) در موقع شستشوى سر و صورت آن حضرت، ظرف آب از دستش افتاد و سر امام را زخمى کرد. امام به او نگاهى کرد. او دریافت که امام ناراحت شده و بلافاصله گفت: «وَ الْکاظِمِینَ الْغَیْظَ»، امام فرمود: من خشم خود را فرو بردم. او دوباره گفت: «وَ الْعافِینَ عَنِ النَّاسِ»، امام فرمود: ترا عفو کردم. او گفت: «وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ» امام فرمود: تو در راه خدا آزاد هستى!
تفسیر در المنثور و نور الثقلین
