آیت الله میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب شریف المراقبات انواع تغذیه روزه داران را ذکر کرده است که در ادامه می خوانید:
روزه داران به لحاظ تغذیه نیز به چند دسته تقسیم مى شوند:
الف) عده اى تغذیه
آنان از راه حرام است . این گروه مانند باربرهایى هستند که بار مردم را به
منزلشان مى رسانند. بهمین جهت پاداش مال صاحب غذا بوده و روزه دار فقط از
گناه ظلم و غصب خود بهره مند مى گردد. و به عبارت دیگر کار این دسته مانند
کار کسى است که سوار بر چهار پاى غصبى شده و خانه خدا را با آن طواف کند.
ب) عده اى تغذیه
آنان شبهه ناک است ؛ که این دسته به دو گروه تقسیم مى شوند: دسته اول کسانى
هستند که این مشتبه به حرام واقعى ، در ظاهر براى آنان حلال است و دسته
دوم حتى در ظاهر نیز براى آنان حلال نیست . دسته اول حکم کسى را دارد که
تغذیه او حلال است گرچه یک درجه از او پایینتر است . و دسته دوم حکم کسى را
دارد که غذاى حرام مى خورد، گرچه یک درجه از او بالاتر است .
ج) دسته اى تغذیه
آنان حلال است ولى سفره آنان رنگین بوده ، از چند نوع غذا استفاده کرده و
پرخورى مى کنند. این دسته مانند انسانهاى پستى هستند که در حضور دوست خود
به کارهایى مى پردازند که اول خوشش نمى آید، و دوست انتظار دارد که آنان از
چیزى جز یاد و نزدیک شدن به او لذت نبرند. چنین بنده اى لیاقت مجلس دوستان
را نداشته و باید او را با چیزى که دوست دارد تنها گذاشت . و شایسته است
او را بنده شکمش بدانیم نه بنده پروردگارش .
د) عده اى نیز از
دسته فوق تجاوز کرده و کارشان به اسراف و ریخت و پاش و تلف کردن رسیده ،
حکم این دسته مانند کسانى است که غذایشان حرام است ؛ و بهتر است او را
گناهکار بدانیم تا مطیع .
ه) عده اى هم کسب و
کار و هم تغذیه آنها حلال بوده و از خوشگذرانى و اسراف دور هستند؛ براى
خدا تواضع کرده و در مقدار خوردنى و آشامیدنى بمقدار حلال و غیر مکروه
بسنده مى کنند؛ غذاى خوشمزه نخورده و به یک خورش اکتفا نموده ؛ یا بعضى از
چیزهاى زیادى و لذتها را ترک مى کنند. درجات آنان پیش پروردگارى که مراقب
تلاشها و مراقبتهاى آنان است ، محفوظ مى باشد؛ شکرگزار آن بوده و پاداش آن
را مى دهد. در هنگام گرفتن پاداش باندازه سر سوزنى به آنان ظلم نشده و
خداوند پاداشى بهتر از عمل آنها به آنان داده و بى حساب و با فضل خود به
آنان مى بخشد. و کسى نمى داند چه نعمتهاى گرانقدرى براى آنان ذخیره شده که
به ذهن کسى خطور نکرده است.
اى فقیر! بنگر که افطار و غذاى حلال
تو اگر فقط بخاطر میل به غذا باشد شبیه غذا خوردن حیوانات است ؛ بخصوص اگر
زیاده روى نمایى . و اگر حرام باشد از حیوانات نیز پایینتر خواهى بود. ولى
اگر بخاطر انجام دستور خداوند و نیرو گرفتن براى عبادت و بدست آوردن
نزدیکى و قرب خدا باشد، شبیه عمل پیامبران و اولیا و فرشتگان مقرب مى باشد.
